A co, jeśli będę chciał z kimś porozmawiać? – uświadomił sobie Szałapach. Jego wewnętrzny poukładany Szałapach wykrzywił się paskudnie na tę myśl i przypomniał, że przecież są żonaci. Wewnętrzny Zgryźliwiec tylko na to parsknął i puścił oko do wewnętrznego mizogina, który miał twarz tak podobną do twarzy zewnętrznego Szałapacha, że prawie się od niego nie różnił. Wewnętrzna kobieta chwyciła za rękę wewnętrzne dziecko i odciągnęła je na bok, by nie słuchało tych wszystkich okropieństw.
Zewnętrzny Szałapach nie zwracał na nich wszystkich uwagi. Ani nawet nie pomyślał o żonie. Owszem, rozmawiali, nawet wcale często, ale za oczywiste uznawał, że chodziło mu o jakiś inny rodzaj rozmowy, tej prostej wymiany niedopowiedzeń podszytej wulgarną kpiną wyrażającą najgłębsze przywiązanie i zaufanie. O tę abstrakcyjną gadkę o niczym, którą można przerwać wpół słowa, by powrócić do niej za sto lat, jakby czas był mniej niż przecinkiem w zdaniu, zwykłym zerknięciem na zamieszanie za oknem.
No więc, gdyby okazało się, że chciałby porozmawiać?
Wyobraził sobie listę wszystkich zapisanych i nagranych historii, które trzymał w piwnicy. W dawnych czasach po prostu schodził do nich, by pogapić się na stosy zeszytów, kaset i płyt cd. Wystarczało mu to, obecność setek spowiedzi sprawiała, że rozmowa z kimś żywym przestawał być potrzebna.
Tot i żona Szałapacha zmienili stanowczo zbyt wiele w jego życiu. Po raz pierwszy pomyślał o niespełnionej potrzebie rozmowy, która może się przecież przydarzyć i zwykle przydarza się w tej właśnie chwili, gdy są z nami tylko nasi wewnętrzni my. A oni najczęściej w takich sytuacjach milkną wytrzeszczając z zakłopotania oczy. Co najwyżej wewnętrzna kobieta powie coś w rodzaju: "gdybyś mnie wcześniej słuchał…"
tenodteledysku 