Każdy, jak się wydaje, co pewien czas staje przed takim albo innym lustrem i mówi, myśli, bądź po prostu nie ucieka przed wrażeniem dającym się sprowadzić do słów: "to nie tak miało być".
To ile razy kompletnie wymieniają się komórki w naszych ciałach, nie ma wielkiego znaczenia dla odbić w tym, czy innym lustrze. Ważne, że wymiana ta zachodzi i nikt nie jest tym samym kimś, co dowolną liczbę lat temu. Cykl obumierań i narodzin zachodzi w nas cały czas i to nic dziwnego, że wystarczy drobne zaburzenie, mikroskopijna katastrofa, mutacja na skalę niszowego komiksu, byśmy pewnego dnia nie poznali się w lustrze. To może być bardziej krzaczasta brew, bulwa na nosie, oko w nieco innym odcieniu nie tego samego koloru – takie tam. To może być inne spełnienie planów z dzieciństwa, młodości, czy choćby z którejś niedzieli, której tak bardzo już nie ma, jakby nigdy nie było.
Spokojnie, zmiany nie muszą być na gorsze. Możemy przekraczać własne wyobrażenia, osiągać niezaplanowane cele i budzić się obok kobiet, o których byśmy nawet nie pomyśleli bez sarkastycznego komentarza na temat własnych możliwości. Świat nie obraca się w tylko jedną stronę, istnieją także szanse.
Niemniej nikt nie wie kim będzie choćby już za chwilę.
– Zawsze starałem się być człowiekiem, który nikomu nic nie zawdzięcza, który nigdy nie nie wyraził wobec drugiego człowieka potrzeby, który nic nie jest nikomu winien – oświadcza Szałapach odbiciu w lustrze. Właśnie skończył się golić. Byle jaka jednorazowa maszynka stępiała już w połowie zaokrąglonego podbródka.
– Teraz powinieneś powiedzieć, że to, być może, właśnie mój największy problem – odzywa się ponownie, z wyrzutem, gdy traci cierpliwość.
Ale odbicie znów nie odpowiada, jak zwykle. Czegokolwiek byśmy nie oczekiwali one zawsze milczą pozostawiając nas samym sobie.
tenodteledysku 