… i ci zupełnie nam obojętni, żyją przecież wkoło nas. U tych, których nie lubimy skłonni jesteśmy dostrzegać przede wszystkim wady, tak jak Szałapach widział kiedyś wyłącznie wady w swojej byłej żonie, a Ten od teledysku widzi przede wszystkim wady u większości polityków. Od dnia do dnia żyjemy między nimi i ani nam w głowach dostrzegać uroki ich słabości, czy jakieś lepsze cechy. Świat jest znacznie łatwiejszy, gdy odpowiednio i kategorycznie go sobie poukładamy.
A potem przychodzi katastrofa i nasze mózgi zaczynają pracować jakoś inaczej. Serce wbija się w wygodne postrzeganie świata i o ile ze zmartwienia nie zrobimy sobie zastępczej kołderki do ułagodzenia sobie miejsca w świecie, mamy okazję popatrzeć na świat nieco inaczej. To cenne chwile, choć wzbraniam się nazwać je "dobrymi".
Ten od teledysku przyszedł więc do Szałapacha, żeby pogadać, ale ten pokręcił tylko głową. Ten od teledysku wyjął butelkę wódki, ale Szałapach znów pokręcił głową, bo to nie czas na wódkę.
Siedzą więc obaj i patrzą na świat nieco inaczej. Wiedzą, że to zgaśnie, że powszedniość zadepcze te chwile, zasypie je tysiącami codziennych drobiazgów i niedrobiazgów, z którymi będą się użerać, może już od jutra. Ale na razie mają tę rzadką szansę, by choć spróbować być nieco innymi i mieć nadzieję, że choć część tej zmiany uda im się zachować. Choćby to odkrycie, że nawet ludzi, których nie lubimy, lub których zwyczajnie nie zauważamy, może nam być żal, że może nam ich zabraknąć, że mogą wstrząsnąć nami swoim życiem lub śmiercią. I może jest to mocniejsze nawet zrozumienie, może mówi nam o nas coś więcej, niż te chwile, kiedy wstrząsają nami śmierci tych, których lubimy i cenimy. Może właśnie poprzez tych innych, odrzucanych i nielubianych na co dzień, a teraz nagle jakoś bliskich, nagle cennych, możemy bardziej dostrzec ludzi i siebie pośród nich.
Przynajmniej przez jakiś czas.
tenodteledysku 